Inspired by the question, “What would you save from a house on fire?”, the work reflects on the homes and material connections that hold our memories and emotions. The piece engages with the act of preservation and the concept of time from a geopolitical perspective, considering fears of natural disasters and wars. Reflecting the search for belonging and the fear of loss, the blanket symbolizes comfort, serving as a means of escapism, a sense of identity, and a form of control.
This handmade children’s blanket was my final project for my Visual Communication MA at Royal College of Art , influenced by my nomadic story, changing 13 houses in 5 months, in London.
This handmade children’s blanket was my final project for my Visual Communication MA at Royal College of Art , influenced by my nomadic story, changing 13 houses in 5 months, in London.
ENG
While walking here also,
I see forget me nots
I'm not forgetting you.
And The mountains that are parallel to the shore
While you crumble it in your hands
From the small fires emerging
I am rescuing the memories.
So I sleep with a headache
I start speaking English in my sleep
Even if I don't know what I'm saying
I can see the landscapes in my hair
Between us is 4 hours,
2 days by car, 27 by walking.
I don't know if my geography is good
But I do remember the equinoxes
And also that June 21st is the longest day
A long day is somewhat relative,
I see the sun.
Is burying something, a physical act?
Closing your mouth, closing your palm
it feels weird to think of myself as a race,
I am an ant on the surface of the world.
Sometimes I think about where I step,
If it's a place I've never been before.
Potholed, muddy, rough
I am getting used to put my head on strangers beds
Paths, separate more then forty times
Flights constantly pass through throats
Airports over landscapes,
Visas stretched on gallows,
The last time I came here, I waited in line for 3 hours
For an officer to ask my age
Because of genetics...
I love bridges
I'm playing hopscotch with houses,
now I have a place in every district,
Or nowhere, maybe I live on a flying broomstick
The feeling of belonging is now like stumbling upon a song you love on the radio
And I am not usually very lucky
I'm trying to make peace with stations,
But trains never wait for me.
I rejoice when I see magnolias in different colors
And I say:
I am here for the first time in this corner of the world!
The geopolitical position connecting two continents,
I connect you with me.
Here it's not fishermen but those wandering on our seas
Yes, love is told with words
But the same holds true for stories as well.
I am not afraid of the fire like they do
But I sleep with a whistle on my bedside.
TR
Burda yürürken de
Unutmabeniler görüyorum.
Seni unutmuyorum
Ve kıyıya paralel dagları
Ellerinde ufalarken
Çıkan küçük yangınlardan
Kurtarıyorum anıları
Yani baş ağrısıyla uyuyorum
Uykumda ingilizce konuşmaya başlıyorum
Ne dediğimi bilmesem de
Saçlarımda görüyorum, yeryüzlerini
Aramız 4 saat,
Arabayla 2, yürüyerek 27 gün
Coğrafyam iyi mi bilmiyorum
Ama Ekinoksları hatırlıyorum
Bir de 21 haziranın en uzun gün olduğunu
Uzun bi gün biraz göreceli
Güneşi görüyorum.
Bir şeyi gömmek, fiziksel bir eylem mi?
Ağzını kapamak, avcunu kapamak
Ve garip geliyor kendimi bi ırk olarak düşünmek
Ben bir karıncayim dünya yüzeyinde
Başımı yabancıların yataklarına koymaya alışıyorum
Yollar kırk defa ayrılır
Sürekli yutaktan geçer seferler
Havalimanları yer yüzeyinin üzerinde
Çarmıha gerilmiş sınırlar
Evlerle seksek oynuyorum,
Şimdi her mahallede bi yerim var
Ya da hiç bir yerde, uçan süpürgede yaşıyorum
İstasyonlarla barışmaya çalışıyorum
Ama Trenler beni hiç beklemiyor
Farklı renkte manolyalar görüp seviniyorum
Ve diyorum:
Bu dünyanın bu noktasında ilk defa bulunuyorum!
İki kıtayı bağladığın jeopolitik konumun gibi,
Seninle beni bağlıyorum.
Burda balıkçılar değil denizlerimizde gezen
Sözle aşk anlatılır evet
Ama aynısı masallar için de geçerli.
Yangından onların korktuğu gibi korkmuyorum
Ama başucumda düdükle uyuyorum.
Burda yürürken de
Unutmabeniler görüyorum.
Seni unutmuyorum
Ve kıyıya paralel dagları
Ellerinde ufalarken
Çıkan küçük yangınlardan
Kurtarıyorum anıları
Yani baş ağrısıyla uyuyorum
Uykumda ingilizce konuşmaya başlıyorum
Ne dediğimi bilmesem de
Saçlarımda görüyorum, yeryüzlerini
Aramız 4 saat,
Arabayla 2, yürüyerek 27 gün
Coğrafyam iyi mi bilmiyorum
Ama Ekinoksları hatırlıyorum
Bir de 21 haziranın en uzun gün olduğunu
Uzun bi gün biraz göreceli
Güneşi görüyorum.
Bir şeyi gömmek, fiziksel bir eylem mi?
Ağzını kapamak, avcunu kapamak
Ve garip geliyor kendimi bi ırk olarak düşünmek
Ben bir karıncayim dünya yüzeyinde
Başımı yabancıların yataklarına koymaya alışıyorum
Yollar kırk defa ayrılır
Sürekli yutaktan geçer seferler
Havalimanları yer yüzeyinin üzerinde
Çarmıha gerilmiş sınırlar
Evlerle seksek oynuyorum,
Şimdi her mahallede bi yerim var
Ya da hiç bir yerde, uçan süpürgede yaşıyorum
İstasyonlarla barışmaya çalışıyorum
Ama Trenler beni hiç beklemiyor
Farklı renkte manolyalar görüp seviniyorum
Ve diyorum:
Bu dünyanın bu noktasında ilk defa bulunuyorum!
İki kıtayı bağladığın jeopolitik konumun gibi,
Seninle beni bağlıyorum.
Burda balıkçılar değil denizlerimizde gezen
Sözle aşk anlatılır evet
Ama aynısı masallar için de geçerli.
Yangından onların korktuğu gibi korkmuyorum
Ama başucumda düdükle uyuyorum.
